Hobby Airport poging 2

Vandaag was mooi weer voorspeld, eigenlijk had ik nog geen plannen, het Hobby Airport museum zou zondag ook open zijn, dus reisde ik vandaag opnieuw af naar Hobby Airport. Je zult denken: "Wat een rare naam voor een vliegveld." Het vliegveld is sinds de jaren zestig vernoemd naar een voormalige Texaanse gouverneur William P. Hobby.

Helaas bleek bij aankomst ook vandaag het vliegveld gesloten te zijn. Dat was opnieuw een tegenvaller. Volgens de website zou het museum toch echt geopend moeten zijn. Op een architectuur website had ik gezien dat er ook een hangar uit 1940 zou zijn. De van de beide gebouwen heb ik een paar foto's gemaakt en ben ik weer naar huis gegaan.

Dus hier ging het mij allemaal om.


Enkele jaren na de voltooing van het gebouw, is er nog een verkeerstoren opgezet. Zoals je kunt zien komen de bouwstijlen niet helemaal overeen.


De hangar uit 1940 is nog gewoon in gebruik.


Als familie en vrienden aangeven dat de kwaliteit van de auto's uit de VS toch wel tekort schiet, is mijn Pavlov reactie dat dat allemaal onzin is, "Waar is het bewijs?" Maar toen ik vandaag weer terug naar huis reed, kon ik niet ontkennen dat er met deze auto iets mis was. De foto is genomen terwijl ik in de file stond, dus niet helemaal optimaal.

Het leek erop dat het raam uit de geleider was gelopen misschien omdat er iets was afgebroken in het bewegingsmechanisme. Na thuis komst heb ik de foto nader bestudeerd, en het bleek om een Pontiac Sunbird te gaan. Ik kwam er achter dat dat dit model als sinds 1994 niet meer gemaakt wordt. Deze auto is dus al tenminste 15 jaar oud. Met uitzondering van het raam, zie deze auto er nog best wel goed uit voor een leeftijd van tenminste 15 jaar.

Deze week werk ook bekend dat General Motors waarschijnlijk de activiteiten van de merken Pontiac en GMC beëindigd. GM zit namelijk een beetje krap bij kas en eigenlijk verkopen Chevrolet, Pontiac en GMC ongeveer dezelfde auto's. Enkele jaren geleden verkocht Pontiac met name muscle cars, zoals de GTO en Firebird. Maar met de stijgende olieprijzen is het tijdperk van de muscle cars ook voorbij.

Met het afstoten van producten, moest ik even aan Unilever denken. In het begin van de 21e eeuw besloot men in Rotterdam dat het veel efficiënter zou zijn als men van 1400 producten terug zou gaan naar 700. Dat zou aanzienlijk schelen in advertenties en voorraden verpakkingsmaterialen. Klein probleem was dat de klanten van de beëindigde producten, niet overstapten naar een ander Unilever product, maar naar de concurrent. In allerijl werd het ambitieuze afslankingsprogramma bijgesteld, want alleen de omzet en winst slankten af. Ik hoop dat het General Motors beter zal vergaan.

Hobby Airport

Vrijdag ontving ik een email van de Greater Houston Preservation Alliance, dat er vandaag een open dag was bij Hobby Airport. Het luchthavengebouw dat gebouwd is in 1940 in de bekende Art Deco stijl, is pas gerestaureerd en zou vandaag te bezichtigen zijn. Als liefhebber van de bouwstijlen Art Deco en Amsterdamse School, leek mij dat een interessante dagtocht.

De weerberichten waren echter niet goed, er werd veel regen voorspeld. Vanochtend bekeek ik dus direct het buienradar. De ochtend leverde weinig goeds op, maar als ik de resultaten van de buienradar een beetje extrapoleerde dan zou in de middag de regen eindigen bij Hobby Airport.

Waar ik woon begon het aan het begin van de middag minder hard te regenen, dus ik had empirische steun voor mijn werkhypothese. Ik pakte mijn fotocamera in, flesje water, granola bar en ging met de auto op weg. Onderweg bleek het wel harder te gaan regenen. Maar dat paste nog allemaal binnen mijn werkhypothese, want in het noorden van Houston zou het blijven regenen en in het zuiden, waar Hobby Airport ligt, zou het droog worden.

Onderweg regende het hard, maar de ruitenwissers boden uitkomst en alle weggebruikers matigden hun snelheid. Opvallend was dat een flink aantal auto's geen verlichting voerde. Op snelweg I45 moesten alle auto's op een gegeven locatie naar de linker rijstrook, omdat er aan de rechterzijde van de snelweg te veel water stond. Dit werd veroorzaakt doordat recentelijk de toplaag gefreesd was waardoor het water niet meer weg kon stromen. Dit probleem kon eenvoudig verklaard worden dus onbezorgd vervolgde ik mijn weg.

Eenmaal op Highway 35 (een soort provinciale weg) waren er veel meer plekken waar water op de weg stond. Ik begon inmiddels te twijfelen aan mijn werkhypothese. Het begon met een een paar centimeter water, maar een kilometer verder op Highway 35, kwam ik bij een locatie waar mijn auto een boeggolf creëerde die vergelijkbaar was met de boeggolf een motorsloep. Daarvoor was mijn auto niet bestemd, bovendien vond de elektrische ontsteking van mijn inmiddels vijf jaar oude auto al dat water vast ook niet zo fijn. Ik besloot dus om om te keren, want zo belangrijk is dat Art Deco gebouw ook weer niet. En bovendien als het zo door zou regenen dan was de weg terug ook lastig. Maar nu had ik het volgende probleem, het water stond zo hoog dat de middenberm (zoals wel zichtbaar op de onderstaande foto) inmiddels ook niet meer zichtbaar was. Ik keek tegen een waterplas aan die begon bij het parkeerterrein van de winkel links van de weg en eindigde bij het parkeerterrein van de winkel rechts van de weg. Bij de meeste highways is er een wisselstrook in het midden, maar soms ook niet, wegzakken in de inmiddels zachte middenberm leek mij ook geen goed idee. Mijn werkhypothese was dat de waterhoogte niet verder zou stijgen tot het volgende verkeerslicht, maar erg veel onderbouwing hiervoor had ik niet. Kortom ik ben 'doorgevaren' naar het eerst volgende verkeerlicht en ben daar omgekeerd. Tenminste nog één werkhypothese die vandaag juist bleek te zijn.

Toen ik mij eenmaal weer in veiligheid had gebracht, heb ik nog een paar foto's genomen. Op de foto kun je zien hoeveel water er op de weg stond. Let op de auto achter de elektriciteitsmast (links), aan de afstand tussen de koplampen en het water kun je zien dat er verderop aanzienlijk meer water op de weg stond. De auto's die op de andere weghelft staan, durven niet verder te rijden. Goed dat ik niet in mijn Peugeot 205 daar gereden heb, want dan was het water waarschijnlijk mijn auto ingestroomd. Dus nu weet ik waarom er gewaarschuwd wordt voor zware regenval in de VS, je kunt er maar beter naar luisteren.

Het luchthavengebouw van Hobby Airport blijft op mijn verlanglijstje staan, maar nu zit ik aan een kopje thee met dikke speculaas (a.k.a. Bakkers Brokken) van de Aviateur, terwijl het buiten een beetje begint op te klaren.



update:
Een uur nadat het evenement was afgelopen begint de zon weer te schijnen. Het moet een behoorlijke teleurstelling voor de organisatie zijn, dat precies tijdens het evenement de regen met bakken uit de lucht komt. Vorig jaar ging de open dag ook al niet door, toen wegens hurricana Ike.

Nederland vs. USA

Na een verblijf van iets meer dan een vier maanden in Houston, ben ik maandag 6 april gearriveerd in Nederland. Veel van de mensen die ik de afgelopen dagen heb gesproken vragen zich af op welke wijze de Verenigde Staten verschilt van Nederland. In de vraagstelling zit een soort veronderstelling dat Nederland het referentiekader zou zijn om alle andere landen aan te toetsen.

Ik zou de vraagstelling graag willen omdraaien. Op welke manier verschilt Nederland van de Verenigde Staten. Na een verblijf van bijna een jaar in de VS zou je kunnen zeggen dat de VS nu mijn referentiekader is. Bij terugkomst in Nederland valt mij met name op: de enorme hoeveelheid graffiti, en de hoeveelheid afval op straat. Het is zeker niet zo dat in de VS de straat meer regelmatig aangeveegd wordt. In de VS ligt/liggen er namelijk aanzienlijk meer zand en bladeren op straat. Maar lege flesjes, patatzakjes en ander afval ben ik bijna niet tegengekomen in de VS. Zelfs bij verkeerslichten, waar in Nederland notoir van alles uit het raam gegooid wordt, zie ik in de VS geen afval liggen.

Je zult je afvragen: “Hoe kan dat verschil er zijn?” Ik denk enerzijds door de hoge boetes die staan op het weggooien van afval in het openbaar. Maar na een jaar in de VS gewoond te hebben krijg ik de indruk dat de inwoners van de VS zich meer verantwoordelijk voelen voor het land waarin zij wonen, en weten bovendien dat als zij iets eisen van de overheid, dat dan volgend jaar de belasting omhoog gaat. Dat is wel een groot voordeel wanneer de belasting die geïnd wordt, ook daadwerkelijk gebruikt wordt voor het doel waarvoor het geïnd wordt. Bijvoorbeeld na de hurricane Ike hoorde ik aanmerkelijk minder geklaag over de overheid dan wanneer een vergelijkbare situatie in Nederland zich zou voordoen. De Houstonians rolden hun mouwen op, pakten een zaag en begonnen de omgevallen bomen op te ruimen.

Update1: Ik zal binnenkort eens een foto maken van een gemiddelde kruising.

Update 2: Ik koop zojuist een 0.5 liter flesje SpaBlauw op station Eindhoven: 2,15 euro!! Zelfs op Grand Central Station in Manhatten waren de prijzen beter.

Nederland

Vandaag begint mijn easter break in Nederland. Zojuist is mijn vlucht aangekomen in Amsterdam (eigenlijk ligt Schiphol in de gemeente Haarlemmermeer maar dat is maar een detail). De vlucht was lang niet volgeboekt als gebruikelijk. Ik schat dat ongeveer 20% van de stoelen onbezet waren. Dat heb ik op het traject Houston-Amsterdam alleen eerder op vrijdag de 13e meegemaakt. Tsja het zal wel de economie zijn.

Ik kijk er naar uit om alle vrienden, familieleden en collegae weer te mogen ontmoeten. Daarnaast moet ook nog mijn belastingformulier invullen, langs de tandarts en nog meer van dat soort noodzakelijkheden uitvoeren.

Blue Bonnet Tour

Enige tijd geleden heb ik mij opgegeven voor de 'Houston Photography Meetup Group'. De reden om mij aan te melden voor deze groep was om ten eerste meer te oefenen met fotograferen, maar ook om daarbij meer te zien van de omgeving van Houston.

Het bleef een poosje stil, maar opeens kreeg ik deze week een email dat er vandaag een Blue Bonnet Tour zou plaats vinden. Een Blue Bonnet is een plant(je) van circa 30cm hoog, met blauwe bloemen. Ik heb gezocht in het woordenboek. maar volgens mij is er geen vertaling naar het Nederlands.



Sinds 1971 is de Blue Bonnet de state flower. Ik weet het niet zeker, maar volgens websites komt de Blue Bonnet alleen in Texas voor. Vanaf maart tot en met mei bloeit de Blue Bonnet, echter begin april is het moment waarop de Blue Bonnets er het beste uitzien. Voor inwoners van Houston kunnen er Blue Bonnets gevonden worden nabij Chappell Hill.

De tour begon dan ook in Chappell Hill. Dit dorp ligt ongeveer 60 mijl ten Noorden van Houston. De hoofdstaat bestaat voornamelijk uit winkels die antiek verkopen, waarbij er in deze winkels in de afgelopen jaren weinig veranderd is.


Het relatief kleine dorp Chappell Hill kende de beelden zoals wij die kennen van de TV, zoals een zelfstandige vrachtwagenchaffeur die zijn vrachtwagen (met veel chroom) in de voortuin parkeert, de grote auto's en in de hoofdstaat een vestiging van een lokale bank. Opvallend vond ik de sticker op de deur van deze bank. Blijkbaar is het niet vanzelfsprekend in Texas, waar meer dan 250.000 inwoeners een vergunning heeft om een (concealed) wapen bij zich te dragen, om zonder wapen de bank binnen te gaan. Maar waarom ook eigenlijk? Houders van een dergelijke vergunning blijken veel betere burgers te zijn dan de gemiddelde Texaan. Een houder van een concealed weapon vergunning heeft een lagere kans om gearresteerd te worden voor moord (-30%), violent crime (-83%) en non-violent crime (-93%). Bron: National Center for Policy Analysis (NCPA)


Al snel waren de eerste Blue Bonnets gelokaliseerd en werden deze op de foto gezet.


Maar een paar bloemen was slechts kinderspel. Dus snel door naar de omgeving van Chappell Hill, waar we een plek vonden met veel Blue Bonnets, maar zonder tientallen Houstonians die door je beeld lopen.






Zoals de inwoners van Texas gewend zijn, bezochten wij een steakhouse in Brenham om een lunch te gebruiken, terwijl een saxofonist een vrolijk stukje muziek speelde.


Na de lunch gingen we langs een soort tuincentrum, maar dan met meer sierplanten.


Helaas moest ik toen afscheid nemen van de groep, omdat ik nog andere een afspraak had om aanwezig te zijn bij een tuinfeest van een collega. Kortom het was een zeer interessant dag, veel gezien van de omgeving van Houston (200 mijl afgelegd), nieuwe mensen leren kennen. Dus zoals Hannibal Smith in het A-team zei: "I love it when a plan comes together."