Rice Village

Na het lezen van de verslagen van de musea die ik bezocht heb, zul je je afvragen: " Maar hoe ziet Housten er eigenlijk uit?" Die vraag had ik mij inmiddels ook gesteld, en daarom reisde ik vandaag af naar Rice Village. Dit is de wijk rondom Rice University, vergelijkbaar met de TU-wijk in Delft.

Rice University is in 1912 opgericht met de financiële steun van ongeveer 5 miljoen dollar uit de nalatenschap van zakenman William Marsh Rice. Het terrein van Rice University beslaat ongeveer één vierkante kilometer en is gelegen nabij het museum district van Houston. Tegenwoordig zijn er 3.000 undergraduate, 897 post-graduate, and 1.247 doctoral studenten. Rice University wordt ook wel het MIT van het Zuiden genoemd, waarbij het aanvankelijk idee om een universiteit zonder schoolgeld op te richten, al lang is verlaten.

Het heeft weinig gescheeld of de universiteit zou niet opgericht zijn. Op 23 september 1900 werd Rice dood aangetroffen in zijn slaapkamer. Enkele dagen later werd een groot bedrag opgenomen van de bankrekening van Rice door zijn advocaat in New York. Echter de aandacht van een bank employee werd getrokken door een spelfout op de cheque. Dit resulteerde in een slepende rechtszaak van 10 jaar waarbij de advocaat en de beide butlers van Rice werden veroordeeld en het geld uiteindelijk gebruikt kon worden voor de start van Rice Institute, zoals het destijds werd genoemd. De advocaat werd veroordeeld voor het vervalsen van het testament en de butlers voor het toedienen van chloroform.

Ik had vandaag uitgekozen, omdat er goed weer was voorspeld. Ik verwachtte dat de kleuren op de foto's dan ook beter zouden zijn. Een misrekening was dat het zonlicht reflecteert op het licht gekleurde beton. Veel foto's kon ik dus weer verwijderen want er was een witte vlek en een paar silhouetten van huizen te zien. Maar gelukkig zijn veel foto's wel gelukt nadat ik dit verschijnsel had vastgesteld.

Enkele voorbeelden van straten en huizen in de omgeving van Rice University zijn hieronder weergegeven. Zoals je je kunt voorstellen is dit een gewilde buurt, met hoge prijzen.







In Houston zijn er geen bestemmingsplannen, dus ik dacht aanvankelijk dat iemand een opslagloods had gebouwd midden in de woonwijk. Bij nadere bestudering bleek het toch om een woning te gaan. Misschien ontworpen door een civieler.


Er zijn ook iets meer betaalbare woningen te vinden op steenworp afstand van Rice University.


Opvallend is dat de snelheidsdrempels hier geschilderd zijn, zoals een zebrapad in Nederland.


In de meer academische omgeving van Rice zijn er meer fietsers te vinden dan waar ik woon, maar je moet wel een beetje levensmoe zijn wil je in Houston op een fiets stappen om tussen het autoverkeer je weg te zoeken.


Dit gerafelde strookje asfalt aan de rechterzijde van de weg is het fietspad!


Het was inmiddels de hoogste tijd om ook de inwendige mens te verzorgen, dus zocht ik een druk terras op om daar een prima cheeseburger voorgeschoteld te krijgen. Rice Village is een van de weinige plaatsen in Houston waar een flink aantal restaurants een terras hebben. Let op de elektriciteitskabels die bovengronds zijn aangebracht. Dit was dus mede oorzaak waarom grote delen van Houston het wekenlang zonder elektriciteit moesten stellen, na hurricane Ike. Deze masten en kabels zijn namelijk vatbaar voor omvallende bomen en afbreken de takken. In de meer recent gebouwde wijken zijn deze kabels ondergronds aangebracht.


Een iets eenvoudigere winkelstraat aan de rand van Rice Village ziet er zo uit:


In Houston draait veel om de auto, en men is gewend om dichtbij te parkeren.


En meestal zijn er parkeerplaatsen in overvloed.


Het vooroordeel dat men in de VS alleen in grote auto's rijdt, blijk hier in ieder geval onjuist te zijn.


De Mekelweg van Rice University, die hier Loop Road heet, omdat deze weg een soort U vormt door de universiteitswijk.


Het hoofdgebouw.


En een gebouw zoals er velen staan langs de Loop Road, gebouwd met licht bruine bakstenen.


Je zult je dan inmiddels wel afvragen: "Dan ziet de binnenkant van zo'n gebouw er zeker ook zo saai uit?" Dat blijkt dus niet altijd het geval te zijn.


In de VS is het gebruikelijk dat alumni doneren aan de universiteit waar zij gestudeerd hebben. En een aantal doneren heel veel geld, zoals het echtpaar Brochstein. Het is vaak gebruikelijk dat het geld van een grote donor besteed wordt aan één project. Zoals het Brochstein Pavilion, waar bezoekers, in een mooi vormgegeven coffeeshop (nee, niet in de Nederlandse betekenis), een eenvoudig ontbijt, lunch of een prima koffie kunnen bestellen.


En daar zat ik dan aan mijn koffie bij 22C met een licht briesje, fluitende vogels, al lezend in mijn Wall Street Journal en met dit uitzicht. Wat wil je nog meer?


Ik hoop dat de lezers van dit blog begrijpen dat ik niet onwelwillend sta tegenover het verzoek van de Managing Director in Houston om mijn verblijf hier nog een poosje te verlengen. Maar helaas kwam aan deze 'stellar day' wel een einde.


update: Ik bedacht mij vandaag dat ik helemaal geen spelende kinderen op straat heb gezien. Kinderen zie je in Houston bijna nooit buiten. Volwassenen eigenlijk ook niet, want iedereen verplaatst zich per auto.

NRC Week

Met veel plezier zat ik vanochtend de nieuwe editie van NRC Week te lezen. De NRC brengt het nieuwe kort en bondig zoals ik dat graag zie. Een pagina groot artikel ging over de Duitse tiener die maar liefst 15 mensen doodde op zijn voormalige school en omgeving. Onderaan het artikel stond een klein kader met een overzicht van soortgelijke 'idioten'. Als Atlanticus viel mij op dat bijna alle beschreven gevallen in de VS waren. Ik zou bijna gaan denken dat het hier behoorlijk veel gevaarlijker moet zijn dan in Europa. Bovendien miste ik een aantal dodelijke slachtoffers op het lijstje. Na enig zoekwerk vond ik een lijstje met Europese slachtoffers. Voor het gemak zal ik de slachtoffers uit de VS weglaten. Ik denk dat ik maar een mesbestendig vest aanschaf voordat ik naar Nederland reis.

23 januari 2009: Gewapend met een mes richt een dolgedraaide man van twintig jaar een bloedbad aan in kinderdagverblijf Fabeltjesland in het Belgische Sint-Gillis bij Dendermonde. Twee baby's en een 54-jarige leidster overleven het drama niet. Nog eens twee leidsters en tien kinderen raken gewond.
De man wordt nog dezelfde dag gearresteerd in het naburige Lebbeke.

23 september 2008
De 22-jarige man richt een bloedbad aan op een Finse school in de plaats Kauhajoki. Hij schiet zichzelf door het hoofd nadat hij tien mensen om het leven heeftgebracht.

6 maart 2008
Een Palestijn schiet in het joodse gedeelte van Jeruzalem acht joodse leerlingen doodgeschoten. Hij sloeg toe op een religieuze school in een orthodoxe buurt.

7 november 2007
Een 18-jarige leerling van de Jokela-school in Tuusula (Finland) schiet zeven medeleerlingen en de directrice dood. Vervolgens schiet de dader zichzelf in het hoofd. Later op de avond overlijdt hij in het ziekenhuis. De dader zou voorafgaand aan zijn daad onder de naam Sturmgeist89 beelden naar de internetsite YouTube hebben gezonden met de titel Jokela High School Massacre 11/7/2007, waarin het bloedbad wordt aangekondigd.

11 oktober 2007
Een 16-jarige leerling van het Technisch College aan de Amsterdamse Vlaardingenlaan wordt voor de school doodgestoken door een 14-jarige klasgenoot. Het slachtoffer zou eerder een pen tegen het hoofd van de dader hebben gegooid. De dader vlucht naar een nabijgelegen metrostation. Hij wordt achtervolgd door een aantal scholieren die hem met geweld terugbrengen naar school.

23 april 2007
De 16-jarige Gerd Nan van Wijk, leerling van de Alkmaarse Jan Arentsz scholengemeenschap, wordt op het schoolplein doodgeslagen.

1 december 2006
Op de basisschool Klim-Op in het Brabantse dorp Hoogerheide wordt de achtjarige Jesse Dingemans op brute wijze om het leven gebracht. De politie arresteert de 22-jarige verdachte Julien C. De man is een bekende van de politie, afkomstig uit de lokale gemeenschap.

19 oktober 2004
Een 12-jarige jongen schiet zijn evenoude klasgenoot in het zuiden van Turkije dood. Het incident had plaats op een school in Adana. Volgens de politie is het de laatste episode in een bloedige vete tussen beide families, aldus Turkse media gisteren.

23 januari 2004
Op de Amsterdamse Mgr. Hermusschool is gistermiddag een docent neergestoken. Het slachtoffer werd in de hartstreek geraakt en is zwaargewond overgebracht naar het ziekenhuis. De man is geopereerd maar verkeerde gisteravond nog in "zorgwekkende toestand". Een 35-jarige oud-leerling van de school is aangehouden. Hij heeft een bekentenis afgelegd. Het motief van de man is onduidelijk.

13 januari 2004
Docent en adjunct-directeur Hans van Wieren (49) van het Terra College in Den Haag is gistermiddag door een leerling in het hoofd geschoten. Het slachtoffer werd in kritieke toestand naar het ziekenhuis gebracht en overleed later op de avond, ondanks een urenlange operatieve ingreep

april 2002
Een bloedbad op een school in Erfurt in het oosten van Duitsland kost achttien mensen het leven. Onder hen is de dader, een oud-leerling die twee keer voor zijn examen was gezakt. Hij schiet zichzelf dood als de politie hem benadert.

februari 2002
In de Duitse plaats Feising bij München worden op een school drie mensen doodgeschoten. De dader is een oud-student die van school is gestuurd.

maart 1997
Een man schiet op twee scholen in de Jemenitische hoofdstad Sanaa zijn geweer leeg. Zes kinderen komen om. Een dag later veroordeelt een rechtbank de dader tot de dood.

maart 1996
Een gewapende man dringt een school binnen in het Schotse Dunblane en schiet zestien leerlingen en een docent dood. Daarna slaat hij de hand aan zichzelf.

update:
Een vriend merkte, terecht, op dat Jemen, Israel en Zuid-Turkije niet in Europa liggen. Gelukkig liggen ze wel aan de andere kant van de Atlantische Ocean. Een interessant punt, opgemerkt door dezelfde persoon, is dat de jarenlange opsluitingen eigenlijk alleen in Europa voorkomen, zoals door Mark Dutroux, Josef Fritzl, Wolfgang Priklopil (de redelijk onbekende dader die Natascha Kampusch gedurende 8 jaar opsloot in Wenen) en een voor mij meer onbekend geval waarbij een moeder in Linz haar drie dochters gedurende 7 jaar opsloot, totdat het in 2005 uitkwam. Met het ontbreken van een burgelijke stand en de uitgestrekte gebieden in de VS, zou ik dat bijna meer hier verwachten.

Downtown Houston

Voor vandaag was een redelijk zonnige dag voorspeld, dus het leek mij een goede dag om downtown te bekijken. In het centrum van Houston is 'The Heritage Society' gevestigd. Dit museum heeft oude gebouwen in en rond Houston verplaatst naar het Sam Houston Park, dat onderdeel is van het museum. Het Sam Houston Park ligt aan de rand van downtown dus dat was een goede gelegenheid om een paar foto's te maken.

Bij aankomst bleek dat er niet elk uur een rondleiding wordt gegeven maar dat de laatste rondleiding al om 14:30h vertrokken was. Jammer volgende keer beter. Dus heb ik zelfstandig een wandeling gemaakt door het park. Dit bood de gelegenheid om op mijn gemak foto's te maken van de gebouwen en de omgeving.

Zo is er het oudste nog bewaarde gebleven gebouw(tje) in Harris County. Dit gebouw is rond 1823 gebouwd. Je kunt je voorstellen dat dat andere tijden waren. Nog niet zo heel lang gelden, in 1867, overleed ongeveer 6% van de bevolking van Houston door yellow fever.


De foto die regelmatig afgebeeld wordt in brochures is de St. John Church. Deze kerk is in 1891 gebouwd door Duitse immigranten in het noordwesten van Harris County. In de omgeving van Houston zijn nog vele Duitse plaatsnamen te vinden zoals Berlijn. Het gebouw rechts op de foto (met de natuurstenen kroon) is Heritage plaza met een hoogte van 232m, het gebouw links is het is Wells Fargo Plaza.


Vanaf een voetgangersbrug over Allen Parkway kon een goede foto van downtown gemaakt worden. Een probleem was dat er een stevig hekwerk met bijbehorend gaas op de brug was bevestigd. Op veel foto's stond net een stukje van het gaas, maar gelukkig is er één wel gelukt.


Ten westen van het centrum ligt de Bayou. Dit is een kleine rivier die omzoomd wordt door een uitgebreid park. Vanuit dit park worden meestal de foto's van het centrum van Houston genomen. De vraag is alleen: "Waar moet ik mij opstellen?" Op papier had dit een goede foto moeten worden maar eenmaal thuis gekomen viel het toch een beetje tegen. Ik moet mij nog iets meer verdiepen in de kunstgrepen van de fotografie. Daarover binnenkort meer.


Terwijl ik zo aan het rondrijden was ten westen van Houston, raakte ik verzeild in The Sixth Ward. Een ward was bij de stichting van Houston, in 1836, een kiesdistrict. Waarbij elk kiesdistrict een gelijk aantal inwoners telde. In Houston zijn in het politieke systeem de wards inmiddels vervangen door City Council Districs, maar tot op de dag van vandaag zijn wards nog een onderdeel van het politieke systeem in Chicago. Sinds 2007, is het Old Sixth Ward een beschermd stadsgezicht. Het omvat ongeveer 200 huizen, waarvoor het afgeven van een sloopvergunning dus erg lastig is. Bij een aantal woningen heb ik wel een de indruk dat een sloopvergunning niet nodig is, omdat ze binnenkort vanzelf instorten. Echter zonder overdrijven het is een erg aardige buurt om rond te kijken met veel fraaie woningen. Op internet is er een do-it-yourself walking tour te vinden walking tour. Zo is het gebouw links op de fotok het Albert Keller Grocery Building dat stamt uit 1913.


Buiten het beschermde stadsgezicht gaat het iets minder. Erg opmerkelijk is dat je soms een nieuw gebouw of druk bezochte kerk (ik was daar op een zondag) op minder dan 100meter van een al lang leegstand gebouw te vinden is, zoals hieronder op de foto.

Foto-cursus

Een collega had een fotocursus aangeraden, die vandaag plaats vond. Een vrij grote groep van circa 40 cursisten verzamelde zich vanochtend om 9:30 om deze eendaagse cursus te volgen. De meeste cursisten hadden hun spiegelreflex camera meegebracht. Opvallend was dat er twee cursisten waren met een compactcamera, nog een cursist met een filmcamera (en dan bedoel ik dus niet digitaal maar met een fotorolletje) en een cursist had een Canon EOS 1 camera, die maar liefst tussen de $7000 en $8000 kost en meer dan een kilo weegt (zonder de lens), maar hij wist nauwelijks de instellingen te vinden op zijn camera. In mijn beleving viel hij wel een beetje door de mand. Als ik zo om mij heen kijk bij een dergelijke cursus ben ik zeer tevreden met mijn camera. Ik kan niet bedenken welke toepassingen ik er nog extra bij wil en de XSi is een prettige 'walk around' camera die ongeveer 600gram weegt inclusief lens.

De cursus was zeer interessant en leerzaam. Ik heb vandaag veel nuttige ideeën opgedaan. Bovendien gaf de docent vier huiswerk opdrachten mee, die ik de komende weken ga voltooien. De opdrachten hebben tot doel om een beter inzicht te krijgen in de mogelijkheden van de camera.

(Pan) Pizza

Alsof ik deze week nog niet genoeg buiten de deur gegeten heb, ging ik vandaag met vier collega's naar een pizzeria, tijdens de lunch. Ik had laten doorschemeren dat ik wel gesteld ben op pizza's, dus werd deze gelegenheid aangegrepen om bij een pizzeria te lunchen. Een pan-pizza voor lunch heb ik maar even overgeslagen, want dat ligt wel erg stevig op de maag, maar twee stukken gewone pizza liet ik mij prima smaken. Tijdens het eten, werd ik geïnformeerd over alle roddels en ontwikkelingen (medewerkers die mogelijk ontslagen worden, frustraties over de aanstaande reorganisatie van de 'administrative assistents' etc.). Opvallend vind ik dat mijn (vrouwelijke) collega's bijna nooit hun bord leeg eten. Niet zelden blijft de helft op hun bord liggen.

Spaghetti

Een van mijn collega's stelde voor om te gaan lunchen bij een kerk. Ik dacht: "Wat zal de kwaliteit zijn?", maar initiatief moet altijd beloond worden. Dus ik ging met nog vier collega's naar een Grieks-orthodoxe kerk, waar elke donderdagmiddag spaghetti wordt geserveerd. We gingen vroeg want anders zou de spaghetti op zijn, volgens mijn collega. Eenmaal aangekomen in de kerk, moest ik kort in de rij staan, en kreeg ik een ruime hoeveelheid spaghetti, twee stukken brood, een salade en een glas ice tea uitgereikt door vrijwilligers. Dat alles kostte $7.00. De spaghettisaus smaakte werkelijk voortreffelijk. Mijn collega vertelde dat slechts een van de vrijwilligers het recept kent, en dat zij 's-morgens met een tas gevuld met de ingrediënten arriveert, dan worden de tomaten toegevoegd en klaar is de saus.

Met de inkomsten uit de succesvolle verkoop van deze maaltijden wordt de verbouwing van de kerk gefinancierd. Greek Orthodox Church

Salade

Terwijl ik naar huis wilde gaan voor de lunch, ontmoette ik op het parkeerterrein de Risk Manager - Risk Management Services. Ik had hem al eens eerder gesproken en ik vroeg hem of hij ging lunchen. Ik nodigde mijzelf dus min of meer op een vriendelijke manier uit. In zijn Mercedes-Benz reden wij een stukje over Highway 6, ik verwachtte dat wij bij een luxe etablissement zouden aanschuiven, maar opeens sloeg hij af bij McDonald's, huh? Ik liet mij niet kennen en ik bestelde net als hij een salade.

Tot nu toe heb ik alleen hamburgers gegeten bij de McDonald's, maar ik moet eerlijk toegevegen dat de salades werkelijk heel lekker zijn. Na een half uurtje over het werk gesproken te hebben en daarbij nuttige informatie uitgewisseld te hebben, keerden wij weer terug naar kantoor.

Rodeo

Het bedrijf waar ik werkzaam ben, zou een conferentie organiseren, maar er werd besloten om de conferentie niet plaats te laten vinden. Echter het avondprogramma, de rodeo, was al geboekt en kon niet afgezegd worden. Dus vanavond gingen een aantal collega's en ik naar de rodeo, maar dan wel in een suite met catering!

De volledige naam van de rodeo is 'Houston Livestock show and rodeo' en vindt dit jaar plaats van 3 tot en met 22 maart. Dagelijks is er een kermis (carnival), veekeuring, een soort beurs (verkocht wordt alles voor de doelgroep, van grote hamburgers tot pickup trucks met paardentrailers), de rodeo en ter afsluiting is er elke dag een concert. Hoofdzakelijk treden er Country and Western artiesten op.

Sinds 1932 wordt dit evenement georganiseerd en is tegenwoordig de grootste rodeo's ter wereld, volgens de organisatie. Het eigenlijk doel van de rodeo is om geld in te zamelen voor de vele scholarships die jaarlijks worden toegekend aan studenten in Texas. De jaarlijkse som van scholarships bedraagt meer dan 8 miljoen dollar. Om dit alles mogelijk te maken zetten meer dan 21.000 vrijwilligers zich in voor de rodeo.

Veekeuring




Niet van alle wedstrijden kon ik fotol's nemen, omdat bijv. het bull riding aan de andere kant van de arena plaats vond. Bovendien was het een beetje stoffig in het stadion, was er weinig licht, en wilde ik ook nog een beetje het hele beeld min of meer scherp hebben (scherptediepte), kon de sluitertijd niet te lang worden omdat de paarden zo snel voorbij kwamen en moest de hele foto er nog een beetje goed uitzien. Je begrijpt al die eisen zijn onverenigbaar en heb ik overal een beetje water bij de wijn moeten doen. Tenslotte had ik nog geen zoom lens, want ik heb de camera pas een maand. Ik ben mij nog aan het oriënteren naar de mogelijkheden.

Dat alle wedstrijden niet zonder gevaar zijn blijkt vooral bij het bull riding. In tegenstelling tot paarden, die er als een haas vandoor gaan als zij hun berijder hebben afgeworpen, gaat een stier zijn pas afgeworpen berijder zoeken. Een avond eerder raakte een van de poten van de stier de zojuist afgeworpen berijder. Gelukkig droeg deze berijder een helm.






Team Roping
Doel is om het stierkalf te vangen, Nadat het kalf een voorsprong heeft gekregen, dient de eerste ruiter zijn rope rond de hoorns of nek van het kalf gooien, vervolgens zorgt de tweede ruiter dat zijn rope rond beide achterbenen van het kalf te krijgen.



Steer Wrestling
Het doel van deze wedstrijd is om het stierkalf tegen de grond te werken. Klein probleem is dat het kalf ongeveer 450-750 pound weegt. De tweede ruiter voorkomt dat het kalf er vandoor gaat.



Chuck wagon
Een chuck wagon was een soort rijdende bistro voor de cowboys op een range. Chuck is een bepaald type rundvlees. De chuck wagons gingen als eerste naar de volgende plaats waar de cowboys later zouden arriveren. Volgens overlevering moest de chuck wagon die als laatste arriveerde in de volgende plaats, een rondje geven in het café.











Let op de benen van de paarden in de beide onderstaande foto's.

San Antonio - dag 2

Gisteravond las ik bij toeval in zo'n reclamegidje met stadsplattegrond, dat er vandaag een re-enactment van de slag bij de Alamo zou plaats vinden. Op 6 maart 1836 had het leger van Mexico de mission Alamo ingenomen na een strijd van enkele weken. In totaal zijn er ongeveer 200 Texaanse soldaten om het leven gekomen. De generaal van Mexicaanse strijdkrachten, Santa Anna, stuurde als waarschuwing drie overlevende naar generaal Sam Houston. Dit plan 'back fired' zoals dat heet in het Engels, want al snel meldden zich vele kolonisten aan bij het leger van Sam Houston en op 21 april van hetzelfde jaar werd het leger van Santa Anna verslagen bij de slag van San Jacinto, die slechts 18 minuten duurde. San Jacinto ligt ongeveer 25 mijl ten oosten van Houston. Santa Anna, die ook president van Mexico was, had zich snel ontdaan van zijn generaals uniform. Maar doordat hij gesalueerd werd als 'el Presidente' werd al snel duidelijk wie hij was. Zijn zijde ondergoed help ook niet veel in zijn poging om onder te duiken, want identificatie was zo wel gemakkelijk. In gevangenschap bleek de president/generaal al snel bereid om de overgave te ondertekenen, waarmee het gebied van de huidige staten Texas, New Mexico, Arizona, Nevada, California, Utah en delen van Colorado, Wyoming, Kansas en Oklahoma bij de VS werd gevoegd. Dat is nog eens een resultaat van een veldslag van 18 minuten. Als je het hele verhaal wilt lezen zie: Wiki - Alamo

Het centrum van San Antonio is eigenlijk vrij compact gebouwd, waardoor alles goed te voet doorkruist kan worden. Mijn hotel was aan de oostzijde van het centrum. Aan de oostzijde ligt ook het het Market Square. De reisgidsen spreken er tamelijk enthousiast over, maar het zijn alleen een serie van souvenir winkels. Ik ben dus weer snel doorgelopen. Deze foto laat helemaal niets interessants zien, alleen de kleuren vond ik wel mooi. En niet te vergeten de klassieke auto. Leuk is dat er meestal een oma uit zo'n auto stapt. De auto's roesten hier nauwelijks en voor een enkele duizenden dollars kun je bij een lokale garage de hele drive train laten vervangen/reviseren. De drive train omvat eigenlijk alles dat beweegt (motor, aandrijfassen, versnellingsbak en remmen. Aangezien die auto's niet zo gek veel elektronica bevatten heb je dan bijna weer een nieuwe auto. En oma rijdt alleen in de stad, met het raampje open, dus airco heeft ze ook niet nodig. Ik zou er bijna een kopen.



Vervolgens ben ik naar het gebied van de River Walk gelopen. Het gebied tussen de Market Square en de River Walk bestaat uit oude winkels (zie brandtrap) waarvan en een heel aantal leeg staan. Misschien is functiescheiding toch niet zo'n goed idee.

OK, de onderstaande foto is gemaakt op zondagochtend half twaalf, maar dan had ik toch wel iets meer activiteiten verwacht.


De volgende stop was de woning van de Spaanse gouverneur. Ondanks dat het nog niet zo heel lang geleden is dat hier mensen woonden, was het wel een beetje primitief, en dat voor een gouverneur. Zo waren de kamers relatief klein en donker. Stel je voor hoe de rest van de bevolking heeft geleefd.

Daarna door naar de San Fernando kathedraal. Dit is een zeer mooi vorm gegeven kerk.


En ik kan zeggen dat ik echt in het centrum van San Antonio ben geweest.


De River Walk is een soort voetpad langs de kademuren van de San Antonio river, waarvan de aanleg begonnen is in 1939. Men wilde de river aanvankelijk overbruggen, zoals in Den Bosch omdat het alleen maar overlast opleverde. Maar gelukkig is dat plan niet doorgegaan.



De openingstijden van het national park Alomo zijn beperkt (tot 5pm) dus eerst snel door naar de Alamo. De onderstaande foto laat de kerk van de mission zien. Volgens de gidsen was het gebouw volledig historisch, maar ik twijfel want er zijn wel wandcontactdozen. Het was behoorlijk druk, maar de wachttijden bleven gelukkig beperkt tot niet meer dan 5 tot 10 minuten.


Deze acteurs zien er een beetje vermoeid uit, maar het was dan ook 25 tot 30 graden celsius.


Hieronder werd een show gegeven met het afschieten van een kanon. Geen foto's daarvan want ik had mijn vingers in mijn oren. Opvallend was dat de eerste poging mislukte, omdat volgens de spreker het kruit vochtig was geworden. Als het kruit al vochtig wordt bij deze temperaturen, dan ben ik heel benieuwd hoe dat vroeger in de Lage landen ging met het afschieten van een kanon. Het lijkt mij wel vervelend als de vijand in aantocht is en het kruit blijkt vochtig te zijn.
Tijdens de strijd om de Alamo, werden de Spaanse kanonskogels, die terecht kwamen in de Alamo, weer teruggeschoten. Maar na een aantal dagen waren niet alleen de kanonskogels op, maar ook het kruit.




Ter afsluiting van mijn verblijf in San Antonio wilde ik een hapje eten langs het water. Na een prima burrito gegeten te hebben ging ik weer naar mijn auto die nog bij het hotel geparkeerd stond. Voor de toeristen zijn er in San Antonio 4 lijnen met Street cars die slechts $1,25 per rit kosten en langs alle belangrijke attracties en hotels rijden. Na twee dagen in San Antonio kan ik concluderen dat men zich werkelijk inspant om het de toeristen naar hun zin te maken. Op zich heeft de economische teruggang ook voordelen, want iedereen lijkt wel net iets harder te werken en iets vriendelijker te reageren.



Aangezien er tussen San Antonio en Houston een lang traject is zonder benzinestations en mijn auto ongeveer 20 mile per gallon (8,5 km/l) aflegt heb ik eerst een tankstation gezocht, de inwendige mens werd opnieuw verwend met een banana nut muffin en een kop koffie. Het rijden 's avonds is zeer rustgevend met een kop koffie in de mug holder en de cruise controle op 65 mile/hour. Er was redelijk veel politie en de auto's die mij inhaalden, werden al snel naar de zijkant van de weg gedirigeerd. Om half elf 's avonds was ik weer in Houston (zonder ticket).

OK, misschien veel foto's bij dit bericht, maar ik ben zeer tevreden met mijn nieuwe foto toestel.